Bergamo (Italy), June 3rd, 2023 Back in familiar territory

In mijn vorige journaal rapporteerde ik reeds dat wij ons vol goede moed richting de Kroatische grens bewogen. Na het passeren hiervan werden wij verwelkomd door een erehaag van ooievaars, waarbij mijn metgezellen vooral te spreken waren over de sterk verbeterde kwaliteit van het wegdek. Niet minder dan een dag later passeerden we de grens met Slovenië, waar we zo mogelijk nog gastvrijer werden verwelkomd: binnen een paar kilometer kregen we enkele broodjes in de hand gedrukt van een voorbij fietsende dame, om even later bij de supermarkt thee aangeboden te krijgen door een quad-berijdende waldhornblazer. En die avond kregen we in het hotel bovendien de grootste kamer omdat we 'vertegenwoordigers van de nationale sport van Nederland' waren.


In my previous journal I already reported that we were moving towards the Croatian border in good spirits. After passing this very border, we were welcomed by an honorary hedge of storks, while my companions were particularly pleased with the greatly improved quality of the road surface. No less than a day later we crossed the border with Slovenia, where we were welcomed even more hospitably: within a few kilometers we received some snacks from a lady cycling past, only to be offered tea at the supermarket a little later by a quad-riding waldhorn blower. And that evening we moreover got the largest room in the hotel because we were 'representatives of the national sport of the Netherlands'.

Storks take nest building very seriously

In Croatia we saw some other type of winged creature too

This Slovenian bridge tried in vain to become invisible by assuming the color of the water

One of those instances Maarten had to admit you can't cycle up everything

Het was best even een overgang tussen het regelmatig wat post-apocalyptische Bosnië en Herzegovina enerzijds (waarvan ik u het fotografische bewijs bespaard heb) en het keurig aangeharkte Kroatië en Slovenië anderzijds. Zonder al te diep in te willen gaan op de vergelijkende dierenpsychologie, was het ook opvallend hoe de hond (de belangrijkste natuurlijke vijand van de fietsreiziger) opeens een stuk minder bijtgraag dan wel volhardend was. Verder ging het van exotisch muezzingeschal naar vertrouwd klokkengebeier en van dagenlang geen fietser te bekennen naar drommen (al dan niet elektronisch ondersteunde) fietstoeristen. In het aangename en statige Ljubljana hadden we een gemoedelijke picknick met een eveneens medisch onderlegd Nederlands fietsstel dat we al eerder in Montenegro troffen en wel (geheel volgens traditie van hun nieuwe Britse thuisland) met een net in de middle of nowhere zelf gezet kopje thee. Mijn onnavolgbare reisgenoten konden het diezelfde dag niet laten om een escape room op te zoeken (en tijdig weer te verlaten).

It was quite a transition between the regularly somewhat post-apocalyptic Bosnia and Herzegovina on the one hand (of which I have spared you the photographic evidence) and the neatly trimmed Croatia and Slovenia on the other. Without diving too deeply into comparative animal psychology, it was also striking how the dog (the most important natural enemy of the bicycle traveler) was suddenly a lot less eager to bite and persist. Furthermore, it went from exotic muezzin blare to familiar ding-dong and from no cyclists to be seen for days to throngs of (not seldom electronically supported) bicycle tourists. In the pleasant and stately Ljubljana we had a nice picnic with another medically trained Dutch bicycle couple that we met before in Montenegro while drinking (entirely in accordance with the tradition of their new British homeland) a cup of self made tea in the middle of nowhere. That same day my inimitable travel companions couldn't resist seeking out an escape room (leaving it in time as well).

I don't care much for fantasy creatures, but the dragon bridge in Ljubjana was pretty neat

Who needs roads for cars anyway?!

Sometimes it looked like we were back in Holland!

Inmiddels bevinden we ons al weer enkele dagen in het land van pasta, pizza, ijs en sta-toiletten. Céline wilde heel graag Venetië zien, maar om onbegrijpelijke redenen zijn fietsen daar verboden. Dus zochten we (geheel volgens big trip traditie) een echt eiland op waarvandaan we met een pondje ons in het toeristisch gedruis konden storten. Over de stad op het water zal ik verder kort zijn: fraai. De afgelopen 3 dagen ging het vervolgens regelmatig via echte fietsroutes (inclusief bordjes en bankjes) westwaarts om nog even van het relatief vlakke fietsen te genieten, maar de besneeuwde toppen van de Alpen lonken! Om Céline te vriend te houden heb ik een niet al te steile pas uitgezocht, maar klimmen zullen we. Overigens heb ik geen verder geweeklaag over de dubieuze meerwaarde van regenkleding hoeven aanhoren; zonder de weergoden te willen verzoeken kan ik u melden dat het (soms tegen alle weersvoorspellingen in) al dik anderhalve week prima weer is (waarbij mijn meteorologische metingen de 42 graden hebben aangetikt).


We are in the land of pasta, pizza, ice cream and squat toilets for some days now. Céline really wanted to see Venice, but for some unfathomable reason, bicycles are forbidden there. So we found a real island (completely in line with big trip tradition) from where we could plunge into the tourist bustle with a ferry. I will be brief about the city on the water: sightly. The past 3 days we went west via actual cycling routes (including signs and benches) to enjoy some relatively flat cycling, but the snowy peaks of the Alps beckon! To keep Céline a friend, I have picked a pass that shouldn't be too steep, but some serious climbing will be involved. Incidentally, I did not have to listen to any further lamentations about the dubious added value of rainwear; without wanting to attract the attention of the weather gods, I can report that (sometimes against all forecasts) the weather has been fine for a good week and a half now (with my meteorological measurements hitting 42 degrees).

Not bad for a city without bicycles

All those vineyards are a waste of grapes if you ask Céline and Maarten

Sentzich (France), June 12th, 2023 While my companions gently snore

Natuurlijk hoosde het de ochtend na mijn vorige berichtje: met de weergoden dient men ook niet te spotten! Maar een late check-out was dankzij Maarten's charmes snel geregeld, en zo gingen we wat later dan gepland, maar met verder heerlijk weer alsnog richting het Como meer. Nou zijn Céline en Maarten ook weer niet van suikergoed, en dat wilden ze de volgende dag bewijzen door de Alpen over te steken en wel zonder zich te laten weerhouden door meteorologische fenomenen. Er viel weer een enorme bak regen, maar gelukkig louter gedurende de nacht. Er moesten wat dat betreft alleen wat plassen overwonnen worden. Maar de ruim 2000 hoogtemeters in 30 km waren er niet minder intimiderend door, waarbij enige anticipatieangst ons drietal deze nacht parten speelde. Het werd desalniettemin een heroïsche dag, waarbij ik met toenemende opwinding de 53 haarspeldbochten aftelde. Tijdens de laatste kilometers brak het wolkendek open en konden we de besneeuwde toppen om ons heen bewonderen. De euforie op de top kunt u zich ongetwijfeld voorstellen, en zo niet dan hoop ik dat onderstaande fotografische ondersteuning alsnog een handje helpt.


Of course it poured the morning after my previous message: the weather gods should not be trifled with! But a late check-out was quickly arranged thanks to Maarten's charms, and so we went a little later than planned, but with otherwise wonderful weather, towards Lake Como. At the same time, Céline and Maarten aren't made of sugar either! They wanted to prove this fact the next day by crossing the Alps, without being stopped by meteorological phenomena whatsoever. Another huge bucket of rain fell, but fortunately only during the night. As a consequence, only some puddles had to be overcome. But the more than 2000 vertical meters in 30 km were no less intimidating, with some anticipation anxiety playing tricks on the three of us that very night. It turned out to become a heroic day, as I counted down the 53 hairpin bends with increasing excitement. During the last kilometers the cloud cover broke open and we could admire the snowy peaks around us. You can undoubtedly imagine the euphoria at the top, and if not, I hope that the photographic support below might lend a hand.

This is Lake Como about to get some more water

The misty start of Climbing Day

They were quite proud I can tell you!

Only after about 10 kilometers of glorious asphalt we could confirm that there were other people in Switzerland

Céline is actually starting to like downhills

En toen waren we dus in Zwitserland. Ik zou dagenlange lofdichten kunnen proclameren over de kwaliteit van het plaatselijke wegdek. Céline en Maarten zijn tot mijn genoegen en reiscomfort verstokte asfaltfietsers, maar zij konden zelfs de onverharde paden zeer waarderen. De kilometers vlogen om mijn oren, waarbij mijn nauwkeurig afgemeten dagafstanden structureel werden overtroffen en ik maar wat rustdagen uitvaardigen om niet 2 weken te vroeg Nederland binnen te rollen. Na nog een bliksembezoekje aan Liechtenstein, bevonden we ons voor ik het wist tussen de wijngaarden en vakwerkhuisjes van de Elzas.


And then we were in Switzerland. I could spend days praising the quality of the local road surface. To my pleasure and comfort, Céline and Maarten are avid asphalt cyclists, but even they appreciated the gravel sections. The kilometers flew around my ears, structurally exceeding my carefully planned itenerary. I could only issue some rest days so as not to roll into the Netherlands 2 weeks too early. After a quick visit to Liechtenstein, before I knew it we found ourselves among the vineyards and half-timbered houses of Alsace.

So smooth it's almost scary

Cool houses in Switzerland!

There are quite a few vineyards in France I noticed

Over sportieve uitdagingen gesproken: vandaag hadden mijn inmiddels redelijk fitte reisgenoten het snode plan opgevat om weer eens dik 200 km te fietsen. Destijds in Vietnam lukte dat door dreigend noodweer, dit keer was deze extrinsieke motivatie geheel afwezig. Het scheelde wel dat de verleiding van terrasjes, ijssalons en pittoreske cafeetjes geen roet in het eten strooide: gedurende 130 km was er nergens wat te krijgen. De rustieke route ging door slapende stadjes en dromerige dorpjes, waarbij ik wellicht daardoor 2 hertjes en een vosje kon spotten. Ook mochten we genieten van knetterasfalt; de Fransen verzinnen steeds iets nieuws om de verwende fietsreiziger een interessante dag te bezorgen. Enigszins uitgedroogd en met eerstegraads brandwonden in niet nader te specificeren regionen kregen mijn metgezellen het nog bijna aan de stok met onze beoogde gastvrouw die warempel geen fietsen onder haar dak duldde (waarbij Maarten's charmes dit keer rijkelijk tekortschoten). Mijn metgezellen liggen ondertussen aandoenlijk te ronken, waarbij ik deze late uren gebruik om nog enkele fotogenieke etappes uit te stippelen.


Speaking of challenges: today my now reasonably fit travel companions had conceived the nefarious plan to cycle more than 200 km again. Back in Vietnam this succeeded only because of imminent heavy weather, but this time this extrinsic motivation was completely absent. It did help that the temptation of terraces, ice cream parlors and picturesque cafes didn't get in the way: for no less than 130 km there was nothing to get anywhere. The rustic route went through sleeping towns and dreamy villages, which might be the reason I was allowed to spot 2 deer and a fox. We were also allowed to enjoy crackling tarmac; the French always come up with something new to give the spoiled cyclist an interesting day. Slightly dehydrated and with first-degree burns in unspecified regions, my companions almost got into a fight with our intended hostess, who wouldn't tolerate bicycles under her roof (Maarten's charms falling far short this time). My companions meanwhile are snoring endearingly, while I use these late hours to compose some final photogenic stages.

Storks are my new favorite animal

A big trip record about to be smashed...

Deventer (The Netherlands), June 23rd, 2023 Home sweet home

Na onze avonturen in de Balkan en de heroïsche ontberingen waarover ik de vorige keer gloedvol berichtte, moet ik de veeleisende lezer waarschuwen dat de resterende reisdagen wat minder noemenswaardig waren, maar daarmee niet minder aangenaam! Fietsend langs Luxemburgse kasteelruïnes en over ruim 100 km voormalig treintraject (inclusief treintunneltje) genoten we van heerlijk weer en dito eten. Céline was vooral in haar nopjes met het weer beschikbaar komen van haar favoriete ice tea met prik (ieder z'n ding tenslotte).

After our adventures in the Balkans and the heroic hardships I reported glowingly last time, I must warn the discerning reader that the remaining days of travel were somewhat less noteworthy, but none the less enjoyable! Cycling along Luxembourg castle ruins and over more than 100 km of former train track (including a train tunnel) we enjoyed wonderful weather and ditto food. Céline was especially pleased with the availability of her favorite ice tea with bubbles (to each his own, after all).

I sometimes had to admit the roads I picked weren't quite there anymore

This castle had escaped ruination and was enjoying some fancy spotlighting too

Maintenance, because as he likes to say: 'if you're kind to your bike, your bike will be kind to you'

The Last Tunnel

Daarna volgden nog wat Belgische jaagpaden (inclusief Belgisch stuiterasfalt) en voor we het wisten reden we de grens met Nederland over (uiteindelijk een stuk of 5 keer in totaal zelfs). Om de cirkel rond te maken gingen de eerste kilometers in Nederland vergezeld van lichte neerslag, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. We werden met warme gevoelens overspoeld bij het zien van de eerste molen (en bij het nuttigen van de eerste boterham met hagelslag). Er moesten vervolgens hoognodig wat nichtjes en neefjes geknuffeld worden, door Céline en Maarten dan, ik zelf wordt helaas maar al te vaak aangezien voor een trekpop of stuiterbal door de betreffende leeftijdscategorie.

Then followed some Belgian towpaths (including Belgian bouncy asphalt) and before we knew it we crossed the border with the Netherlands (about 5 times in total even). To complete the circle, the first kilometers in the Netherlands were accompanied by light precipitation, but noting to whine about. We were overwhelmed with warm feelings when we saw the first windmill (and when we ate the first sandwich with chocolate sprinkles). Then some nieces and nephews urgently needed to be cuddled, by Céline and Maarten mind you, I myself am unfortunately all too often mistaken for a pull doll or bouncing ball by this specific age group.

Céline sometimes had to show of her incredible fitness

First BIG TRIP puncture in 18.000 km!

Back in The Netherlands!

En na dik 7 weken, een kleine 4000 km, 15 landen, 7 pontjes, 3 flesjes zonnebrand en 4 remblokjes arriveerden wij vandaag weer in het mooie Deventer. Ons vertrek lijkt een eeuwigheid geleden, maar tegelijk is de tijd voorbij gevlogen en lijkt het nog maar gisteren dat ik mijn tuintje vaarwel zei. Het betreffende tuintje is overigens ontploft (in spreekwoordelijke zin!) dus hier zal ik de komende dagen mijn handen aan vol hebben. Mijn metgezellen fantaseren ondertussen al over een terugkeer naar met name Kroatië en Slovenië, waar nog heel wat kilometers aan fietsavontuur lonken. Mocht dit te zijner tijd iets om het lijf krijgen en de noemer BIG TRIP waardig zijn, dan zult u ongetwijfeld weer van mij horen. Het was mij wederom een eer en genoegen uw berichtgever te mogen zijn. Dat u altijd de wind in uw rug mag voelen en de kleine dingen in uw leven mag eren. Tabee!

And after 7 weeks, close to 4000 km, 15 countries, 7 ferries, 3 bottles of sunscreen and 4 brake pads, we arrived in beautiful Deventer today. Our departure seems like an eternity ago, but at the same time time has flown by and it seems like only yesterday that I said goodbye to my garden. The garden in question has exploded (in a proverbial sense!) so I will have my hands full with this in the coming days. My companions are already fantasizing about a return to Croatia and Slovenia in particular, where many kilometers of cycling adventure still beckon. Should this materialize in due course and be worthy of the label BIG TRIP, you will undoubtedly hear from me again. It was once again an honor and pleasure for me to be your correspondent. May you always feel the wind in your back and value the small things in your life. Cheerio!

A passing German cyclist was so impertinent to remark: 'I notice a slight difference in weight distribution'

Some smooth, flat and sunny final kilometers!

Deventer in sight!!

THE END (for now at least...)